از یک سو، پیشرفت فناوری‌های عکاسی دیجیتال آن‌چنان سریع نیست و از سوی دیگر، تولیدکنندگان به‌هیچ‌وجه نمی‌خواهند شانس فروش محصولات  خود را با صرف‌نظر کردن از یک مدل جدید، کم کنند؛ به همین خاطر این شرکت‌ها به اعمال تغییراتی نظیر افزایش زوم اپتیکال روی می‌آورند تا فروش محصول جدید را توجیه کنند؛ البته رسم بر این بوده که بعد از مدتی چون بدنه دوربین خیلی بزرگ می‌شود، شرکت‌ها سراغ ساخت‌ نسخه‌های کامپکت دوربین‌های خود می‌روند.



دوربین‌های دیجیتال سوپر زوم شاید برای یک پسربچه نوجوان وسیله‌ای جذاب و مناسب باشند؛ ولی مسلما برای ثبت باکیفیت لحظات مهم زندگی گزینه مناسبی نیستند. حتی در محیط‌های باز و در هوای ابری و هنگام غروب، این‌گونه دوربین‌ها، به رغم داشتن کمینه نسبت کانونی یا همان عدد f مناسب، خروجی ‌مناسبی ارایه نمی‌دهند. ‌در واقع، استفاده از تعداد زیادی عدسی‌های قطور و معمولی باعث تضعیف نور عبوری می‌شود. درنتیجه شدت نوری که به سنسور این دوربین‌ها می‌رسد حتی کمتر از دوربین‌های کامپکت معمولی است. اینجاست که پردازنده، نور کم را تشخیص داده و با افزایش حساسیت سنسور کوچک 1/2.3 اینچی و افزایش زمان باز بودن شاتر، در صدد جبران آن برمی‌آید. به همین خاطر هم اکثرا نتیجه‌ چیزی جز تصویری مات و پر از نویز نخواهد ‌بود.

"زوم بیشتر، همیشه بهتر است!"؛ این ‌ادعای نادرستی است که سازندگان دوربین‌ها تلاش می‌کنند به خورد کاربران ناشی بدهند. این شرکت‌ها به جای آنکه تمرکز خود را بر روی فناوری‌های مربوط به بهبود کیفیت تصاویر ثبت شده قرار دهند، تنها به معرفی مدل‌های تکراری و مشابه سال‌های قبل اکتفا می‌کنند.